Cienie i witraże elektrostatyczne są rezultatem badań laboratoryjnych nad ekranem teatru cieni. Ekran stosowany w teatrze chińskim służy artystom do projekcji animowanych przez nich figur. Przykładają oni swe figury do powierzchni ekranu, oświetlonego od tyłu tak, że widzowie znajdujący się po drugiej stronie ekranu mogą oglądać cienie tych figur. Odpowiednie ustawienie światła eliminuje z obrazu postaci animatorów. Dla Tadeusz Wierzbickiego praktyka ta jest tylko inspiracją - punktem wyjścia. Posługuje się on ekranem z kalki technicznej na blejtramie z systemem naciągania i z ruchomym bezpośrednim źródłem światła, umieszczonym na górnej ramie. Obraz powstaje na obu stronach ekranu, to znaczy od strony "sceny" i od strony widowni. Ekran ma właściwości elektrostatyczne to znaczy może utrzymywać na sobie formy z folii, które tworzą cienie, filtrując i zatrzymując światło. Formy te w wyniku właściwości materiału dają wrażenie głębi i przestrzenności. Mogą one mieć kształt figuralny, wydaje się jednak właściwości elektrostatyczne ekranu sugerują raczej wykorzystanie dowolnych form. Tak jest od strony sceny. Na ekranie od strony widowni folia zmienia swój wyraz - przestaje być cieniem, a staje się podświetloną materią. Ekran elektrostatyczny może służyć do zakomponowania jednego obraz lub też do komponowania obrazów sukcesywnych lub animowanych. Kompozycje animowane powstają w wyniku interwencji artysty animatora w istniejący układ form. Dokonuję on tego własną ręką palcami, zarówno z wewnętrznej jak i z zewnętrznej strony ekranu.

Po szeregu doświadczeń i etiud pierwszym programem Tadeusza Wierzbickiego w tej technice był poemat wizualny pt. 0boki (premiera: 24 czerwiec 2000).